Ongelukje

Lieve allemaal,

Even een gezonheidsupdate! Ik hoorde van mijn moeder dat er regelmatig wordt gevraagd hoe het met me gaat, daarom dat ik even dit berichtje plaats.

Afgelopen zondag ging ik samen met Marissa (vriendinnetje hier in Curacao) de Christoffelberg beklimmen, de heen weg verliep redelijk goed, op een open knie na. Het weer was erg zonnig en warm en op het klagen van mij en Marissa na ging het best goed. Ik had het beklimmen van deze berg best wel onderschat en was het nog best wel zwaar. Eenmaal bovenaan gekomen, waren we dit snel weer vergeten, we konden eindelijk genieten van het mooie uitzicht. Helaas kwamen er redelijk snel donkere wolken aan, waardoor wij besloten om terug naar beneden te gaan.

Het slechte weer kwam helaas al binnen enkele minuten en de berg werd erg glad en gevaarlijk. De moeilijkste delen gingen vrij goed, gewoon voorzicht naar beneden klimmen en hier en daar vast houden als dit kon. Op een gegeven moment was een steen toch wel erg glad waardoor ik het evenwicht verloor. Ik sloeg over de kop en landde met mijn hoofd op een rots, met als gevolg veel bloed en pijn. Gelukkig liepen er achter Marissa en mij nog wat mensen die mij hielpen. Zij vertelden mij dat ik een wond op mijn voorhoofd had en een diepere wond net boven mijn oor, tussen mijn haar. Op een gegeven moment ben ik gaan staan en ben ik tussen twee mannen in naar beneden gelopen. Nu denken jullie misschien gelopen?? Ze heeft toch haar enkel gebroken?? Dit klopt, maar daar had ik blijkbaar nog niet zo veel last van toen ik weer ging lopen. Ik was te druk bezig met het bloed wat uit mijn hoofd kwam en vond dat niet zo prettig. Op de berg was er al een ambulance gebeld, hier wilde ik niet mee weg, aangezien dit erg duur is.

Beneden aangekomen kreeg ik wat last van mijn voet en heb ik mijn schoen uit gedaan. Mijn enkel begon vrij snel dik te worden, maar ik hechtte hier vrij weinig waarde aan. Na de wond op mijn knie en voorhoofd te hebben schoongemaakt, heeft Nikita (oud collega van het AD die toevallig ook de berg aan het beklimmen was) ons in mijn auto naar het ziekenhuis gebracht. Marissa heeft namelijk nog geen rijbewijs en ik kon even niet meer rijden. In eerste instantie ging ik voor het laten checken en eventueel hechten van mijn hoofdwond. Na verloop van tijd deed mijn enkel steeds meer pijn en heb ik daar toch ook maar naar laten kijken. Wat ik eerst niet wilde, want ook dat kost natuurlijk weer extra geld! ;-) Gelukkig dat ik dit toch wel heb gedaan. In het ziekenhuis was het gigantisch koud, dit komt mede doordat we op de berg zo vreselijk nat waren geregend en nog geen mogelijkheid hadden gehad om op te drogen. Na erg lange tijd mocht ik eindelijk de behandelkamer in, hier was het helaas alleen nog maar kouder en ik mocht helaas geen deken:(. Binnen een half uur kwam een arts naar mij toe om mijn wond op mijn hoofd te hechten, vervolgens kreeg ik nog een prik van een vrouw die mij vertelde dat ik nog 10 min moest wachten op de arts van de rontgenafdeling. Dit werd helaas bijna 2 uur. Na het maken van de foto’s werd het wachten alleen nog maar erger en langer. Een paar uur later kwam er een man naar me toe die me vertelde dat hij mijn been ging gipsen. Er was mij nog niet verteld dat ik een breuk had of wat dan ook. Toen ik dat zei vertelde hij dat er een breuk in mijn enkel zat en dat ik een hersenschudding had. Zeer goede communicatie dus in dat ziekenhuis, misschien een communicatieplan schrijven over hoe te communiceren naar de patient?

Na het gipsen mocht ik eindelijk naar huis, dit was rond 20.00 uur (ik was om 12.00 uur in het ziekenhuis). Hieruit blijkt wel dat Antilliaanse mensen zeker weten rustig aan doen in hun leven. Ik mocht niet op mijn voet staan en er ook niet op lopen, erg handig dat ik dus geen krukken of rolstoel mee kreeg.
Eenmaal thuis stonden een aantal van mijn vriendinnen hier klaar om me op te vangen. Erg fijn, en natuurlijk ook super fijn dat Marissa en Robin (die naar het ziekenhuis kwam) bij me waren.
De eerste nacht bleef Carmen bij me om mij om de 2 uur te wekken.
Top dus zulke lieve mensen om je heen.

Maandag ben ik dus gelijk krukken gaan huren en heb ik de rest van de dag met mijn been omhoog gezeten en hebben mn huisgenoten mij in de watten gelegd.
Dinsdag moest ik op controle naar het ziekenhuis. Als mijn zwelling was, dan mocht het gips er af en kreeg ik iets anders. Ik had alle rust orders goed opgevolgd, en mijn gips mocht er al af! :D  In plaats van gips heb ik nu een brace die ik met slapen, douchen en zwemmen af mag doen, echt ideaal! Van mijn hersenschudding heb ik helaas iets meer last, ik ben erg moe en duizelig, maar de hoofdpijn valt gelukkig (nog) mee. Morgen (vrijdag) moet ik terug om mijn hechtingen te laten verwijderen en de laatste check van mijn enkel te krijgen. Ik denk zelf dat alles wel goed is, dus laten we dat hopen !:D Volgens de artsen in het ziekenhuis heb ik geluk gehad dat ik niet ernstiger gewond ben, gezien de harde klap die ik heb gemaakt. Daarom ben ik extra blij dat ik alleen maar een hersensc hudding en een gebroken enkel heb.

Dit is mijn story so far.. mocht ik nog wat te vertellen rondom mijn gezondheid of iets anders dan vertel ik dit natuurlijk.
Ik maak nu sowieso weinig mee aangezien ik erg rustig aan doe en rust moet houden.
Zaterdag 8 december landen Amanda en Corne hier en ga ik met hen genieten van het eiland. Ook vlieg ik met hem mee terug op 18 december en ben ik woensdag 19 december weer in het land.

Dus tot snel allemaal, het duurt geen 3 weken meer!

Ayo, Laura